izbēgt
izbēgt -bēgu [-bȩ̂gu], -bēdz, -bēg [-bȩ̂g], pag. -bēgu darbības vārds; intransitīvs
1.Bēgot izkļūt, izsteigties, izskriet (no kurienes, kur, caur ko, cauri kam).
PiemēriIzbēgt no mājas pa logu.
1.1.Bēgot tikt projām (no kā).
PiemēriIzbēgt no cietuma.
1.2.Izvairīties (no kā).
PiemēriIzbēgt no nepatikšanām, no soda.